Ονομάζομαι Δημήτρης Παπαντώνης και γεννήθηκα στο Αγρίνιο. Μεγάλωσα στο Μεσολόγγι, όπου φοίτησα μέχρι και το λύκειο , και στη συνέχεια μετακόμισα στο Αγρίνιο.
Προέρχομαι από οικογένεια με καλλιτεχνικές και γαστρονομικές καταβολές, καθώς ο πατέρας μου ήταν φωτογράφος και η μητέρα μου διατηρούσε εργαστήριο σφολιάτας και κρουασάν. Από μικρός είχα επαφή τόσο με τη φωτογραφία όσο και με τη ζαχαροπλαστική, αλλά τελικά ακολούθησα το γλυκό μονοπάτι .
Μετακόμισα στην Αθήνα, όπου μαθήτευσα δίπλα σε κορυφαίους ζαχαροπλάστες της εποχής. Παράλληλα, παρακολούθησα σχολές ζαχαροπλαστικής και εξειδικευμένα σεμινάρια Ελλάδα και εξωτερικό , εμπλουτίζοντας τις γνώσεις και τις τεχνικές μου.
Επέστρεψα στο Αγρίνιο, όπου παντρεύτηκα την Ελένη Μπαρτζα και δημιουργήσαμε μαζί την οικογένειά μας, αποκτώντας τρία παιδιά. Το 2008 έκανα πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής, ανοίγοντας το δικό μου ζαχαροπλαστείο, το “Piece of Cake”, όπου συνεχίζω να διατηρώ μέχρι σήμερα.
Παράλληλα, η αγάπη μου για τη φωτογραφία υπήρχε από μικρή ηλικία, καθώς μεγάλωσα σε φωτογραφικό περιβάλλον. Το 2006, με τη μετάβαση από την αναλογική στη ψηφιακή φωτογραφία, το πάθος μου γι’ αυτήν έγινε ακόμη μεγαλύτερο , άρχισα να φωτογραφίζω πιο συστηματικά και έγινα μέλος της τοπικής φωτογραφικής ομάδας (art 8) το 2018 όπου συμμετείχα στις ετήσιες ομαδικές εκθέσεις . Στα χρόνια της πανδημίας και των διαδικτυακών συναντήσεων, είχα την τύχη να γνωρίσω τον Πλάτωνα Ριβέλλη, να γίνω μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου και να παρακολουθώ τα διαδικτυακά του μαθήματα μέχρι και σήμερα. Η χαρά που μου προσφέρει η φωτογραφία και οι γνώσεις που αποκόμισα μέσα από αυτή την εμπειρία είναι πραγματικά ανεκτίμητες, δίνοντάς μου μια εντελώς νέα οπτική για την τέχνη της εικόνας.
-----------
H τέχνη είναι μέσα μας, σαν το γάργαρο νερό που βρίσκεται κάτω από την γη και περιμένει ακίνητο. Μόλις όμως βρει μια σχισμή στο έδαφος ,αναβλύζει κρυστάλλινο προς το φως. Ξεχειλίζει, κυλάει με ορμή, ποτίζει την γη γύρω του και την κάνει γόνιμη.
Έτσι και η τέχνη . Προσπαθεί να βρει αυτή τη σχισμή, να βγει έξω, να λυτρωθεί απ’ το σκοτάδι. Και μετά , σαν τις ανάσες που διαδέχονται η μια την άλλη, κάνουμε τα βήματα μας στον μαγικό κόσμο της τέχνης.
Ο καθένας βρίσκει τα δικά του ερεθίσματα. Τους ήχους, τα χρώματα τις λέξεις, τις εικόνες. Τα κρατάει στο μαγικό κουτί του, τα ανακατεύει σαν αλχημιστής στο μυαλό του και τα μοιράζει απλόχερα σαν να φυτεύει λουλούδια σ έναν μπαχτσέ για να περνάνε οι περαστικοί να τα μυρίσουν
ELENI MPARTZA